Chrystus przyjmuje ciało człowieka

Miesiąc grudzień jest nasycony różnego rodzaju przeżyciami religijnymi. Ostatni kalendarzowy jest niejako początkiem roku liturgicznego, bo właśnie wtedy przeżywamy Adwent, ważny okres w życiu Kościoła.
Słowo – Adwent – pochodzi z języka łacińskiego "adventus", co oznacza – przyjście. Jest to czas oczekiwania na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Można go podzielić na dwie części. Pierwsza trwa od początku do 16 grudnia włącznie i mówi każdemu z nas o oczekiwaniu na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa u kresu czasów. Druga część Adwentu, następuje od 17 grudnia, a zwieńczona jest wieczorem 24 grudnia, czyli Wigilią Bożego Narodzenia. Przygotowując wiernych do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przypomina im o pierwszym przyjściu na świat Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, Zbawiciela.
Adwent w dzisiejszej postaci nie był obchodzony od początków chrześcijaństwa. Pierwsze ślady tego okresu liturgicznego można spotkać w IV wieku. Trwał wtedy od 17 grudnia do Wigilii Bożego Narodzenia. Natomiast papież św. Grzegorz Wielki, żyjący na przełomie VI i VII wieków, wprowadził Adwent czterotygodniowy. Początkowo był to czas liturgicznego przygotowania na obchody pamiątki historycznego przyjścia Chrystusa na Ziemię. Dopiero w IX wieku Adwent staje się też czasem przygotowania na powtórne przyjście Chrystusa.
Adwent bieżącego roku ma szczególny charakter. Bowiem 8 grudnia, kiedy Kościół obchodzi Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, papież Franciszek otworzył Drzwi Święte w bazylice św. Piotra, inaugurując tym Jubileusz Nadzwyczajnego Roku Miłosierdzia.
Według teologów, Święte Drzwi Jubileuszowe symbolizują Chrystusa, gdyż o sobie mówi: "Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony – wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę" (J 10,9). Jubileuszowe Drzwi symbolizują także serce człowieka wierzącego, które musi być otwarte na Chrystusa. Tradycja otwierania Drzwi Świętych na rozpoczęcie Roku Jubileuszowego sięga roku 1499, kiedy to po raz pierwszy uczynił tak na Boże Narodzenie papież Aleksander VI.
W sposób symboliczny Jubileuszowe Drzwi mają być otwarte w III niedzielę Adwentu w katedrach i innych kościołach związanych z Jubileuszem Miłosierdzia na całym świecie. Także w Wilnie – mieście Miłosierdzia, mieście, w którym przed laty mieszkała św. Siostra Faustyna Kowalska, gdzie doświadczała mistycznego przeżycia – spotkania z Jezusem Miłosiernym, w mieście, gdzie Jezus ofiarował ludzkości Koronkę do Miłosierdzia Bożego, mieście, gdzie pod kierownictwem św. s. Faustyny został namalowany Obraz Jezusa Miłosiernego – wyznaczono trzy świątynie, gdzie mają być otworzone Jubileuszowe Drzwi. Są to: katedra wileńska, kaplica Matki Bożej Ostrobramskiej, Matki Miłosierdzia i świątynia Bożego Miłosierdzia. W nich właśnie przez cały rok jubileuszowy – aż do 20 listopada 2016 roku, kiedy to będziemy przeżywali Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, codziennie od godz. 9 do 17 księża wysłuchają spowiedzi. A trzeba pamiętać, że w sposób doskonały Boże Miłosierdzie przejawia się w Sakramencie Pokuty i Pojednania. Dlatego zachęcam, aby każdy człowiek na nowo pokochał ten widzialny znak niewidzialnej Łaski Bożej.
Adwent zakończymy uroczystością Bożego Narodzenia. Do kalendarza świąt kościelnych wprowadzono ją dopiero w IV wieku, co nie znaczy, że wcześniej nie obchodzono dnia narodzin Jezusa. W VI wieku ustaliła się wszak tradycja wieczornej kolacji, zwanej też Wigilią. Wieczerza wigilijna wywodzi się ze starochrześcijańskiej tradycji wspólnego spożywania posiłku, zwanej z języka greckiego Agape, a symbolizującej braterstwo i miłość między ludźmi. Wtedy to wszyscy zgromadzeni przy stole wigilijnym łamią się opłatkiem, składając nawzajem życzenia.
Wyraz Wigilia pochodzi od łacińskiego słowa vigilia, co oznacza "czuwanie". W słowniku kościelnym w taki sposób jest też określany wieczór poprzedzający większe święto. Do stołu wigilijnego siadano, gdy zabłysła pierwsza gwiazda. Miała ona przypominać Gwiazdę Betlejemską, prowadzącą pasterzy i Mędrców ze Wschodu do Betlejem.
Według starej tradycji, po Wigilii wierni udają się do kościoła na Pasterkę – Mszę św., sprawowaną późnym wieczorem 24 grudnia lub w nocy 25 grudnia, świętując Boże Narodziny. Podczas Pasterki – ale i przy stole wigilijnym – czyta się fragment Ewangelii wg św. Łukasza: "W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie" (Łk 2, 1-7).
Bóg schodzi na ziemię. Przyjmuje ludzkie ciało, które doświadcza pokus, słabości, bólu. Chrystus przyjmuje ciało człowieka i staje się jednym z nas. Staje obok. Obok Ciebie, obok mnie, aby ukazać drogę do Nieba. Bierze na siebie nasze bóle i troski, nasze cierpienia i nasze krzyże, bo Mu zależy na każdym – na Tobie, na mnie. Tak więc zaufajmy Bogu, zaufajmy Bożej Miłości, Bożemu Miłosierdziu. 
"Wszystkie troski wasze przerzućcie na Niego, gdyż Jemu zależy na was. Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu! Wiecie, że te same cierpienia ponoszą wasi bracia na świecie. A Bóg wszelkiej łaski, Ten, który was powołał do wiecznej swojej chwały w Chrystusie, gdy trochę pocierpicie, sam was udoskonali, utwierdzi, umocni i ugruntuje. Jemu chwała i moc na wieki wieków! Amen" (1 P 5,7-11).