W wierszach, jak u siebie w domu

"Powołaniem poezji jest ocalać wartości najważniejsze i podeptane" – pisał ksiądz Jan Twardowski. I spotkania literackie, organizowane w muzeum, właśnie temu służą. Ocalają tę najpiękniejszą cząstkę duszy, której czasem udaje się wyjść na zewnątrz, by zachwycić świat wrażliwością, wnieść ład i harmonię, odnaleźć drogę do drugiego człowieka.
Bohaterem ostatniej kawiarenki literackiej (w niedzielę, 23 sierpnia) był dr Józef Szostakowski, historyk literatury, pracownik naukowy, dziennikarz i poeta. Bardzo licznie zgromadzeni przyjaciele, sympatycy i miłośnicy poezji mieli niepowtarzalną okazję, by wejść – przez szeroko otwarte drzwi – do krainy poetyckiej wyobraźni. Józef Szostakowski zaprosił wszystkich w wyjątkową podróż po miejscach, gdzie codzienność dnia powszedniego uzupełniają wyjątkowe spotkania ze zwyczajnymi ludźmi i już przez to właściwie niezwyczajnymi, i gdzie szary kolor Ziemi Wileńskiej harmonizuje się ze skowronkiem, który czeka na cud.
Poeta odczytywał też wiersze dotychczas niepublikowane, dzięki czemu można się było poczuć wybrańcem losu i zostać pierwszym krytykiem. Poezja zachwycała prostotą formy, a jednocześnie bogactwem treści, bo Józef Szostakowski – to poeta, który mieszka w wierszach, jak u siebie w domu.
– Bardzo serdecznie przemawiają do mnie wiersze Józka – wspominał poeta Wojciech Piotrowicz, uzasadniając swoją wypowiedź ciekawym porównaniem – niech ktoś spróbuje na przykład wyciągnąć cegłę z kościoła św. Anny, z muru, nie uda się. Albo kościół będzie się rozpadał, albo cegła się skruszy. Tak samo jest z wierszami Józka. Są tak skonstruowane, tak "zmurowane", tak wszystko do siebie pasuje, że nie da się wyjąć żadnego słowa czy skrócić. Wyciągniesz cegiełkę, rozwali się cała konstrukcja. Wiersze Józka są tak wspaniale skonstruowane, że nic tam zbędnego nie ma, to wiersze mistrzowskie – stwierdził kolega po piórze.
Dyskutując o poezji, nie sposób było uniknąć nawiązań do osobowości bohatera, chociaż sam zainteresowany nieustannie nawoływał, by mówić tylko o wierszach, bo one – to jego alter ego. 
Obecni na sali młodzi adepci pióra nie kryli słów wdzięczności dla swojego mentora. Opieka nad nieśmiało wykluwającymi się talentami jest nieoceniona. Prowadzona przez Józefa Szostakowskiego w "Tygodniku Wileńszczyzny" strona literacka "Pegaz" właśnie temu służy – pierwociny utworów mają w niej stałe miejsce i pomagają narodzić się poecie. 
– Pan Józef naprowadził mnie na tę prawdziwą drogę poezji, gdyby nie on, to nie byłoby mego tomiku, nie byłbym tu dzisiaj z wami i nie mógłbym się nasycić tą ciszą poezji, która płynie z wierszy Józefa – powiedział obiecujący, nazwany "wschodzącą gwiazdą", młody poeta Tomas Tamošiūnas.
Wielu podzielało jego zdanie, pochylając głowy nad skromnością poety i profuzją poetyckiego kunsztu. Atmosfera spotkania była wesoła, pogodna i rodzinna.
W kawiarniany gwar nie wdarł się jak tornado jazz, ale wpłynęły delikatne dźwięki muzyki skrzypcowej. Duet mamy i syna – Anny Kijewicz, nauczycielki ze szkoły muzycznej w Nowej Wilejce i Dawida, ucznia klasy 6, oczarował wykonaniem najpiękniejszych utworów oraz doskonale uzupełniał recytację.
Aromat świeżo parzonej kawy unosił się nad głowami, mieszając się z zapachami sierpniowego słonecznego dnia. O tę szczególną aurę zadbała dyrektor muzeum, Helena Bakuło. Serdeczny, szeroki uśmiech, piosenka na ustach, życzliwość i iście szlachecka gościnność – to przymioty, dzięki którym dworek w Borejkowszczyźnie otulił wszystkich domowym ciepłem. 
– Nasza, wileńska poezja niesie wrażliwość, piękno, dobro, może jest trochę archaiczna, ale autentyczna, naprawdę bardzo dobra. Jednak do każdej twórczości powinien być dystans, trzeba dużo czytać, wyrabiać gust artystyczny, gdyż tylko rozeznanie, skala porównawcza pozwoli na obiektywną opinię – mówił bohater spotkania, zachęcając do czytania i odkrywania prawdziwych wartości świata, zamkniętego na stronach książek czy w tomikach poezji.